De laatste dagen voelt mijn vader dichtbij. Morgen is zijn sterfdag, 24 jaar geleden alweer. Ik herinner het me nog goed. Ik herinner me ook hoe hij ergens in zijn laatste weken tegen me zei dat z’n grootste wens was dat ik later gelukkig zou zijn. Hoe hij het exact zei weet ik niet meer, maar in deze context is het bij me gebleven.
Zijn wens dat ik gelukkig zou moeten zijn of worden heb ik vaak vervloekt. Het lukte me maar niet om gelukkig te zijn. Er waren wel momentjes van geluk. Maar echt gelukkig voelen…? In m’n depressies voelde dat regelmatig als nog een extra teleurstelling.
Gisteren stond ik aan het vuur bij de zweethut van Veerle Phara. Begin van de middag met het voorbereiden schep ik water uit de grote regenton. Een intens diep gevoel van geluk valt over me heen. Ik voel me een soort van onbeschrijfelijk gelukkig. Misschien is het wel vooral het werkelijke besef van gelukkig zijn.
Papa voelt dichtbij. En ik voel het meisje in mij, de dochter in mij; Kijk papa, kijk. Ik ben gelukkig. Het is me gelukt. Na bijna 24 jaar is het me gelukt. Ik ben gelukkig. Ik ben echt heel erg gelukkig. En dat werkelijk in elke cel voelen. En het mezelf ook werkelijk helemaal toestaan om gelukkig te mogen zijn, raakt me. Zachte tranen van geluk.
Ik geniet van het vuur, er danst een zachte speelsheid in mij, de vlammen dansen mee. De regen valt soms als tranen van ontroering uit de hemel.
En het enige wat ik kan is gelukkig zijn. Zielsgelukkig.