- Vera Spiero
- atelierveer@gmail.com
In deze serie schrijven neem ik je mee in mijn reis door de chakra’s, het tekenen van de chakra’s als mandala. Een diepgaande reis.
Begonnen aan het tweede chakra. Het is alsof ik naar een ander continent ben gevlogen. Het is niet te vergelijken met de reis van de eerste chakra. Het voelt als een partnerdans waarin ik ben beland. Twee kleuren die om elkaar heen dansen soms even versmelten, dan weer loslaten, die bewegen elkaar wat proberen uit te dagen. Waar ik bij het eerste stukje tot in de kleinste verfijning eerst een stukje uitwerkte en dan door ging naar het volgende beweeg ik me hier veel meer over het papier. Het gaat in dunne lagen, dan wil er het ene, en dan wil er weer iets anders. Het verfijnde is veel minder aan de orde. Het volgen van de beweging des te meer. Alles wil rechtstreeks in kleur, niks wil eerst worden uitgeprobeerd, er is geen enkel plan of idee, soms denk ik ineens ships wat heb ik nu gedaan, maar de stap is gezet en vandaaruit beweeg ik verder, zoals je in een dans ook niet als je de stap naar voren al hebt gezet deze nog kunt uitwissen, je gaat gewoon verder. Soms wat onhandiger, en soms geeft het juist een verrassende wending. Ik ben heel benieuwd waar dit verder heen gaat.
En beetje bij beetje dans ik over het papier en wordt het verder gevuld. Waar de eerste tekening echt MOEST en ik mezelf tegelijkertijd in het tekenen ook enorm tegen kwam, lijkt deze veel meer te gaan over het mezelf gunnen. Ik merk hoe makkelijk ik m laat liggen. Niet omdat ik niet weet hoe verder maar veel meer omdat het zo makkelijk blijft liggen. Mezelf echt de tijd geven en de tijd hiervoor nemen. Niet er aan voorbij gaan. Ik vind dat bij deze wel echt de kunst. Ook kan ik in deze tekening minder lang achter elkaar kleuren. Het is een stukje en dat voelt dan heerlijk, en dan ben ik ook weer gevoed. En dan laat de tekening weer los.
Weer een stukje rond. Steeds blijer word ik van de beweging en hoe de kleuren zich langzaam verdiepen. Ik vind het verrassend hoe ik het oranje (vuur) veel makkelijker vind in te brengen als het blauw (water). Er wil steeds wel iets blauw maar niet teveel. Een soort terughoudendheid dat het blauw anders het oranje gaat overnemen. Terwijl ik van mezelf toch echt een veel meer water in me heb als vuur. En het vuur echt heb moeten leren. En me daar nu inmiddels graag door laat voeden. Misschien spiegelt zich dat zo wel mooi af in deze tekening. De vloeiende beweging van het water, en de voeding van het vuur. En mogelijk ook wel de uitdaging om m’n eigen water meer te durven laten stromen zonder angst dat het het vuur overneemt. We zullen zien…
En waar ik het meestal lastig vind als er een stukje rond is want dan moet ik weer iets nieuws ‘bedenken’. Wordt er weer op een nieuwe beweging gevraagd, is het nu kinderlijk eenvoudig. Na het zien van de magische film ‘my octopus teacher’ moet er gewoon de octopus in. Die tentakels die dansen en tasten. Ik kan de magie niet eens echt in woorden uitleggen. Mocht je de film nog niet gezien hebben, kijken! (netflix). Dus verbind ik me nu met de dans van de octopus. Met oranje en het waterwezen.
Weer een ruime week kleuren verder. Ik merkte hoe ik zat te treuzelen. Ik had de tentakels dan wel getekend, ik wilde ze zo graag kleur geven en ik ging er niet echt voor zitten waardoor het in een soort eindeloosheid leek te verzanden. Met het verlangen van deze maand ‘m toch wel willen proberen af te krijgen echt mezelf weer aan het kleuren gezet. Het was toch wat niet de tijd willen geven aan dat wat juist zo eigen voelde.
En toen waren ze klaar, en phoe toen kwam ineens de confrontatie van de tentakels zien in het geheel. Nog niet echt verbonden met de rest maar zelfs los daarvan voelde het als een soort ronddraaiende molen en was ik ineens m’n open vrije beweging kwijt.
Het was zo helder geweest dat die tentakels van de octopus erin moesten. De napjes die de buiten wereld aftasten, die als zintuigen verbinding maken, de sierlijke beweging. En nu zaten ze erin. En het klopt, en ik zie waar de beweging eerst nog open, speels en spannend was het nu als een soort molen meer is dicht gegaan. De sierlijke tentakels leken ineens als een soort bescherming om de binnenkant heen te zitten. Het zette het ook een soort van op slot om nog vrij naar buiten te kunnen bewegen.
En wat is dat herkenbaar, en confronterend om zo in beeld te zien. Mijn eigen tentakels die de wereld aftasten, een soort sierlijk lijken te bewegen, en tegelijkertijd de binnenkant beschermen. Terwijl als ik naar die binnenkant kijk, dan wil die helemaal niet beschermd worden. Dan wil die vrijrijkelijk kunnen bewegen, dan wil die dansend de wereld in. En ik zag hoe ik mezelf bescherm.
En waar ik geen idee dacht te hebben hoe dit te gaan doorbreken. Ik dacht ik moet ze maar weghalen die tentakels, ik wil ze niet, maar ze horen wel bij mij, maar moet ik me er dan maar bij neerleggen dat de dan alleen van binnen is? Maar ik ben toch de kunstenaar, ik ben toch degene die bepaald. Het is toch aan mij om weer terug op zoek te gaan naar hoe ik dit doorbreek, hoe ik de speelsheid weer terugvind, hoe mijn dans weer gaat dansen. Waar ligt de opening? En al zoekende, proberende, aftastend, neerzetten, wat weggummen, steviger neerzetten vind ik weer m’n dans terug. Krijg ik waar m’n verlangen ligt zachtjes aan in beeld.
En ik geloof dat dit ook precies zo is wat ik zou bijzonder vind van creëren, het is enerzijds zo’n grote spiegel, en tegelijkertijd een speelveld van het ontdekken van mogelijkheden, jij als kunstenaar bepaalt.
het lijkt erop dat het 2e chakra nu dan toch echt af is…. morgen bij daglicht nog eens goed kijken (en foto’s maken). Op dit moment vooral gefascineerd door een aantal bolletjes die er gewoon echt nog in moesten…. die in het geheel amper opvallen, maar voor mij blijkbaar belangrijk zijn. Ik vind ze bijzonder in hun kleuren, mengingen en gelaagdheid. En heb iets met bolletjes… net alsof dat kleine zieltjes zijn
En toen was ze klaar, de dans is gedanst… Afgelopen week ben ik m’n hele mandala opnieuw in kleur langs gegaan. Overal nog een keer overheen, de kleuren verdiepen, en daar waar het eerder nog niet wist, kreeg het nu kleur. Het was alsof ik de dans nu voor het echt danste, alsof ik op het podium stond. Een maand had geoefend, de lijnen had uitgezet, de laatste stukjes nog niet wist, en nu voor het echt… Het was verslavend, heerlijk, genieten, mijn handen die de weg kenden, me lieten leiden door wat er was uitgezet. De laatste stukjes kregen kleur.
Miriam die me me nog wees op het oog van de octopus, wat ik zelf nog niet eens had gezien, maar wat wel maakte dat ik ineens wist wat boven onder links en rechts was (daarvoor bleef ik maar draaien).
Eergisteravond dacht ik dat het klaar was, en toch…. eigenlijk wilde ik nog kleine bolletjes in dat oranje rood maar ik leek niet zo goed te durven of te weten hoe… en toen ontstonden ze, de eerste gisterochtend in het vergeten van de tijd. De rest volgde in de avond. Waarna de omgeving zich nog meer mocht verdiepen en de rimpelingen van het water vormde en ik samenviel. Mijn water, mijn dans, mijn octopus. De dans is gedanst.
© 2024 website by Vera Spiero
Made with ❤