In deze serie schrijven neem ik je mee in mijn reis door de chakra’s, het tekenen van de chakra’s als mandala. Een diepgaande reis.
28 dec 2020
Gisteren ben ik dan zowaar begonnen. Het moest ineens. Ik wilde niet meer langer wachten. Niet wachten tot er misschien weer een keer een cursus zou beginnen, maar nu. Het chakra tekenen stond al lange tijd op mijn lijstje van ooit. Me eerder zo verkeken op hoeveel kleururen er gaan zitten in het maken van een mandala, schoof ik het nog altijd voor me uit. De laatste tijd begon het wel al meer te borrelen, tot gister de roep ineens heel duidelijk was. Het verlangen de stilte in te duiken, mezelf tot het nieuwe jaar vrij te plannen en te gaan kleuren.
Maar mensenlief wat vind ik dit moeilijk. De eerste dag legt het al al m’n patronen bloot. Ik blijf eindeloos hangen in schetsen. In ideeën. Het opzetten van de basis vind ik geen enkel probleem… maar dan… Ik voel het verlangen naar gaan kleuren maar ik moet toch een idee hebben voor ik begin…. Tot miriam haar wijze woorden; stoppen met schetsen, gewoon beginnen en je handen en hart volgen… En nu is het begin dus gemaakt. Het komt niet eens in de buurt van m’n schetsen. Het is fijn om te doen. En het is ook iedere keer mezelf terughalen naar alleen het nu. Continu ben ik al 10 stappen verder, ben ik al bezig met wat ik daarna zo moeten gaan tekenen. En moet ik mezelf terughalen dat ik nu alleen die ene cm hoef in te kleuren en dat daarna de volgende komt. Het is allemaal zo herkenbaar.
Het klopt zo bij nu, bij mij, bij de stilte. Alleen maar dit ene moment.
Dankbaar dat nu het verlangen zo groot is in mij, anders had ik het al lang aan de kant gesmeten. De creatieve Vera vindt dit echt heel moeilijk. Het is werkelijk van een andere orde. En het voelt ook heel bijzonder en ben heel benieuwd wat er in de nog ontelbare kleururen die zullen gaan volgen mag ontstaan.
29 dec 2020
Het is wat dat mandala tekenen. Cm voor cm knoopte ik een lijn in elkaar die steeds meer als een soort levenslijn ging voelen. Waar ik in het begin de herhaling nog wel leuk vond was ik na anderhalf rondje er wel klaar mee… En tegelijkertijd ieder knoopje aandacht willen geven, het even belangrijk willen vinden als de vorige. En tegelijkertijd het inmiddels zo saai vinden. Eigenlijk net als ik de gewone dagelijkse dingen zo saai kan vinden. En dan wel denken je kunt er ook iets anders mee doen, het hoeft niet het zelfde, maar het voelt niet als aan de orde, het voelt gewoon als simpelweg doorgaan, knoopje voor knoopje, niet te veel over nadenken. En dan ben ik rond en zoek ik wat ik op die achtergrond wil, denk ik ineens aan miriam haar worden; het mag jouw vliegende tapijt worden, ik zie zo’n tapijt vol met van die patroontjes voor me en begin te krabbelen en er ontstaan patroontjes. Zo’n doorbijten als het vorige stuk was, zo vanzelf gaat dit. En ineens denk ik, misschien moet ik ff stoppen, ik wilde nog een groentestoofschotel maken, dat heeft nog wel ff te pruttelen, zie ik op mijn horloge dat het al half 8 is. Totaal in het tijdloze geraakt. Toch maar de keuken in en zojuist m’n eten op en nu niet kunnen wachten om weer verder te krabbelen. Soms is het verstand op nul en doorgaan, soms is het in eindeloze tijd verdwalen.
9 jan 2021
Wat een reis, die reis door de chakra’s. Voor iedereen die denkt dat tekenen bij mij vanzelf gaat…. helaas… Het is mezelf vaak aan alle kanten tegenkomen. Het aan de kant smijten, toch weer terugpakken, er niet mee verder willen, stoppen, toch doorgaan. Mislukken. Balen. Of onverwachts verrast worden. Dit mandala tekenen is niet heel veel anders. Hoeveel behoefte ik ook had aan tekenen. Ik kreeg na het vorige stuk geen lijn meer op papier. Ik had geen idee hoe verder. Ik had een droom waarin ik verschillende 1e chakra’s tekende. Sommige voor anderen en eentje voor mezelf, ik zag de tekening zoals hij was en hoe ik aan de buitenranden vier foetussen tekende, en hoe wat ik eerder mijn levensdraad noemde veranderde in de navelstreng. De volgende ochtend keek ik opnieuw naar m’n tekening, zoals ik het droomde paste de foetussen niet, maar iets gedraaid tot mijn verbazing wel. Ik zocht wat plaatjes en schetste wat na. Ik was enigszins verbaasd hoe makkelijk dat ging. Tja. Ik wilde alleen helemaal geen foetussen in mijn tekening. Ik vond het veel te concreet, veel te veel afbeelding, terwijl ik eerder juist de symboliek die ik herken maar tegelijkertijd ook abstract is zo fijn vond. En hier is geen interpretatie in mogelijk van wat het is… Iedereen ziet wat het is. Maar wat doen die vier daar? Wie zijn het? Ben ik het? Ik legde m’n tekening maar weer aan de kant. Het riep vooral weerstand op. Moest ik het dan maar weer weggummen? Ook dat wilde ik ergens niet, ik was namelijk wel verrast hoe makkelijk ik ze had getekend. Maar het voelde ook verdrietig. En zo bleef het een paar dagen liggen. Ernaar kijken, het niet weten. Het misschien wel vooral niet durven en maar weer weg leggen. Terwijl ik eigenlijk wilde kleuren en het simpelweg niet kon. Af en toe kijken en dan maar weer wat anders gaan doen. Bang om ze werkelijk erin te gaan tekenen. Bang waar het dan naar toe zou gaan. Bang om dit werkelijk zo in beeld te brengen… En zo anders als de rest van m’n mandala. Allerlei redenen om het niet te doen. Maar het te laten en iets anders eerst te gaan kleuren leek ook geen optie. Met wat hulp en een zetje eraan begonnen. Het voelt kwetsbaar ze te laten zien. Kwetsbaar in wie ze zijn terwijl me dat nog niet duidelijk is. Het tekenen ervan zowel heel fijn als ook verdrietig, maar wel voelen hoe er rust kwam door het in beeld te brengen. En hoe ik nu weer verder kan.
Wat een reis, langs onbekende plaatsen, schoonheid en onherbergzaam gebied. En juist nu in de lockdown voelt het zo bijzonder deze reis te maken. Daar waar reizen in de buitenwereld zo beperkt wordt, nodigt het innerlijke landschap des te meer uit. Nooit verwacht dat het zo’n bijzondere reis zou worden en ben eigenlijk pas net begonnen. Benieuwd wat nog meer mag komen… wordt vervolgd…
15 jan 2021
De mandala is gevuld. Ik ben nog niet helemaal tevreden. Tja die perfectionist in mij. Of het is niet eens echt het perfectionisme, het zit m meer in dat het nog niet helemaal mij voelt. En dat is wel iets waar ik heel gevoelig voor ben. Ik kan nog niet zo plaatsen waar het m in zit. Maar hopelijk mag dat komende week verder ontstaan… De reis is nog niet klaar.
Weer een weekje, en heel wat avonden met kleuren, verder.
Ik vond het na de vorige keer best een uitdaging om verder te gaan, want tja het is nog niet klaar, en tegelijkertijd kan je het voor je gevoel nu nog alleen maar ‘verpesten’. Want iets wat mooi wordt dat neemt risico’s met zich mee. Ik voel me altijd vele malen vrijer in het kunstzinnig werken wanneer ik er niet blij mee ben. Dan valt er niet zoveel te verliezen. Anderzijds probeer je wel steeds iets te maken wat vangt wat wat je in beeld probeert te brengen, waar je schoonheid in ervaart (en schoonheid hoeft overigens niet perse ‘mooi’ te zijn). Dat is voor mij wel de dualiteit in het kunstenaarschap. Schoonheid versus vrijheid… en die ergens proberen samen te vangen.
En zo ging ik dus vorige week verder op reis. Er ontstond al snel een ‘jasje’ om de baby’tjes heen wat heel veel rust gaf. Voelde vooral beschermend. Daarna de omgeving en de rand. Blaadjes waar je eerst niet zo blij mee bent, maar in het geheel toch weer wel blij mee bent. Een vulling die eerst veel te roze wordt… en ik gelukkig een heel stuk heb kunnen aanpassen. Dan voelt het echt als uren maken en door gaan. Je kunt niet halverwege niet tevreden zijn stoppen… en eigenlijk is het pas te overzien als je rond bent. Dus doorgaan. En juist daarmee eigenlijk ook wel steeds meer in de meditatieve staat van kleuren belanden. En na een eerste ronde een nieuwe ronde met kleur. En nog een ronde met kleur. Tot het weer samenvalt met het geheel.
Ik begin de smaak wel echt te pakken te krijgen. Waar anderen hun avonden misschien vullen met netflix ben ik hier aan het kleuren. Waar het begon met een duidelijke innerlijke drang dat dit gecreëerd wilde worden, ga ik nu meer en meer de ontspanning en verslaving van het eindeloze kleuren ervaren. Kan ik me er meer en meer aan overgeven dat dit eindeloze tijd vraagt, en je in eindeloze tijd laat verdwijnen. Waar ik vaak iemand was van de meer ‘snelle’ kunst. Kan ik nu voelen hoe fijn dit vertraagde werken is.
En nu is het tijd voor het groen. De omgeving. Het veld waarin dit eerste chakra zich bevindt. Eens zien wat dat met het geheel gaat doen, en met mij gaat doen en waar ik nog aandacht in het chakra aan mag geven.
En ja, dit chakra tekenen is voor mij echt een reis van opnieuw op aarde komen. Opnieuw incarneren. Vooral mezelf daarin welkom heten. Het precies maken zoals dat voor mij fijn voelt. En alles wat ik in die reis naar de basis tegenkom.
Nog niet klaar, dus wordt vervolgd…
21 jan 2021
En na een aantal dagen nog kijken, wegleggen, opnieuw kijken, is dit chakra voor nu rond. Voel ik het verlangen om verder te reizen. M’n naam staat er in, een teken dat het klaar is. Naar de bron toe geboren worden, en naar buiten toe uitdijen… Jullie nog even laten meegenieten met deze laatste serie foto’s. De reis gaat verder naar het tweede chakra, waar water en vuur elkaar zullen gaan ontmoeten. Samen hun dans mogen vormen. Tenminste zo zie ik dat dan voor me. Ik ben benieuwd.
